Βλέπω και ξαναβλέπω την φωτογραφία των Δραμινών εκπροσώπων στο περιστύλιο της Βουλής και αναρωτιέμαι ποια ήταν τα πραγματικά τους συναισθήματα.
Πόδια ανοικτά, κοιλιά μέσα, πλάτη ίσια , κεφάλι ψηλά και φυσικά χέρια μπροστά, σταυρωμένα στο ύψος του αφαλού.
«Σιγουριά και αυτοπεποίθηση».
Αυτό θα έλεγε ένας ειδικός στη γλώσσα του σώματος, βλέποντας την φωτογραφία.
Και ίσως έτσι να αισθάνονταν. Έτοιμοι να κατατροπώσουν τον εχθρό, να πολεμήσουν και να νικήσουν.
Μόνο που μπέρδεψαν τα πράγματα και τον ρόλο τους.
Δεν πήγαν εκεί, ούτε για να μαλώσουν ούτε για να παλέψουν. Πήγαν για να πείσουν με επιχειρήματα και προτάσεις. Πήγαν για να αποδείξουν την ορθότητα των ισχυρισμών τους, με συγκεκριμένες θέσεις.
Πρέπει να καταλάβουμε όλοι, ότι στην πολιτική δεν μετρά ούτε ο αριθμός των ατόμων ούτε η διάθεση για καβγάδες ούτε οι φωνές και οι τσαμπουκάδες.
Μετράν τα επιχειρήματα, οι στοχευμένες στρατηγικές κινήσεις, τα αποδεικτικά στοιχεία και η πολιτική βαρύτητα.
Δυστυχώς την τελευταία(την βαρύτητα εννοώ) δεν την έχουμε κι ούτε την είχαμε ποτέ. Δεκαετίες τώρα είμαστε εκτός πολιτικού ενδιαφέροντος για όλες τις κυβερνήσεις που έχουν περάσει.
Τουλάχιστον ας κάνουμε καλά τα υπόλοιπα.
Η νοοτροπία του κλεισίματος των συμφωνιών μέσα στα μπουζούκια και η έγκριση έργων στο τραπέζι με τα κρασιά και τα τσίπουρα, πέρασε ανεπιστρεπτί.
Στους τσαμπουκάδες πάλι, υστερούμε. «Γατάκια» είμαστε στην Αθήνα.
Ας δουλέψουμε με σοβαρότητα και συνέπεια και θα καταφέρουμε πολλά. Τα προβλήματα δεν λύνονται ούτε με κορώνες περί ενότητας(που δεν υπάρχει έτσι ή άλλως) ούτε με μαγκιές ούτε με φωτογραφίες με ύφος.
Αυτά είναι για εσωτερική κατανάλωση και για «να’ χαμε να λέγαμε»